Nasze zaręczyny

11.12.2011!

W ten dzień wszystko się zaczęło, mam oczywiście na myśli kolejny etap naszego  związku- ZARĘCZYNY.

W zeszły wtorek minął rok od tego wyjątkowego dnia. Wiem, wiem, dziś niedziela więc mamy małe opóźnienie w pisaniu bloga ale sami rozumiecie, praca i inne obowiązki…

 Dość tych wstępów, czas na relację.

Jak już wszyscy wiecie, na ten wyjątkowy dzień Mariusz porwał mnie aż do Włoch. Wyjazd był bardzo przypadkowy (tak wtedy myślałam) znajomi mieli odebrać z Włoch jakieś płytki do wykończenia domu. Zaproponowali nam żebyśmy pojechali z Nimi dla towarzystwa . O mały włos byśmy z tej propozycji wcale nie skorzystali, a dokładniej to ja bardzo się opierałam. Miałam wtedy praktyki w szkole i to był dla mnie priorytet, choć w głębi serca wiedziałam, że druga taka okazja szybko się nie powtórzy. Za namową Mariusza, Marka i Basi poprosiłam w szkole o jeden dzień wolny i wyruszyliśmy na przedłużony weekend. Oszczędzę Wam relacji z podróży, która trwała około 16h :P

Gdy dojechaliśmy na miejsce byłam absolutnie oczarowana Wenecją, nocą wyglądała pięknie, nazajutrz rano zachwyciłam się nią jeszcze bardziej, gdy spacerowaliśmy wąskimi uliczkami, jedliśmy prawdziwa włoską pizze i cieszyliśmy się sobą. Jak później się okazało, Wenecja była tylko wstępem i Mariusz (wraz ze wspólnikami- Markiem i Basią)  dozował mi emocje. Kolejnym punktem wycieczki była Werona, zorientowałam się gdzie jestem dopiero na miejscu, bo całą trasę między Wenecją a Weroną zwyczajnie  przespałam.  Na miejscu wybraliśmy się oczywiście na wycieczkę ze zwiedzaniem, byłam zaskoczona gdy znaleźliśmy się przy słynnym balkonie Julii przy Via Cappello.

Wtedy właśnie Marek z Basią dali nam prezent- były to wejściówki na ten właśnie balkon, po drodze było jakieś mini muzeum ale Mariusz nie za bardzo był nim zainteresowany więc poszliśmy na balkon pomachać z góry Markowi i Basi i oczywiście zrobić kilka zdjęć. W tym oto momencie zaczęło się to, co obydwoje mało pamiętamy. Stres Mariusza  i moje  zaskoczenie zrobiły swoje. Na szczęście nasi kochani towarzysze podróży uwiecznili ten cudowny  moment… Zresztą sami zobaczcie!

Nawet teraz gdy to piszę, łezka kręci mi się w oku. Myślę, że jeszcze kiedyś tam wrócimy.

Ps. Wybaczcie, ale o spóźnieniu się na samolot powrotny i czekaniu kilka godzin na lotnisku na kolejny lot już nie wspomnę :P bo to wątek poboczny :P

A tak na koniec, korzystając z okazji, wszystkim śledzącym naszego bloga, życzymy Wesołych, ciepłych i rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia! 

E&M